Leestip maart 2024
De wereld van moeders en dochters is er een van symbiose en scheiding, van eerste liefde en eerste verlating, van wederzijdse noden, veel te grote noden. Een wereld ook van vertellingen en stiltes en al wat onuitgesproken blijft. Maar wat gebeurt er als een moeder haar taal verliest, en de dochter zich haar vroegste moedertaal herinnert?
Zoekend en tastend baant Caro Van Thuyne zich een weg door nachtmerries en onmacht, door foto’s en spiegels, door sprookjes, mythes en scheppingsverhalen, door taal, pijn, woede en bevrijding. Met Bloedzang heeft ze in haar rijke en zintuiglijke stijl en met haar karakteristieke animisme het verzengende verhaal geschreven van een dochter die haar moeder wil bevrijden om ook zichzelf te kunnen bevrijden.
Ook ‘Bloedzang’ is weer een voltreffer van formaat. Over de ziekte, aftakeling en het overlijden van haar moeder. Over inzichten, begrip, rauwe emotie, kwetsbaarheid en eerlijkheid zonder verdoezelen. Authenticiteit is geen loos begrip bij Van Thuyne. Ze sleurt je mee de diepte in, geeft je af en toe de kans om adem te halen, om dan nog dieper te gaan. Compleet overrompeld word je met de neus op de feiten gedrukt. Van Thuyne draait niet rond de hete brij heen. In haar prachtige taal zegt ze het zoals zij het voelt en je kan niet anders dan daarin meegaan. Van de ene emotie glijd je naar of bots je op de andere. Elke vezel van je lichaam voelt met haar mee en als je het boek dichtslaat ben je uitgeput maar wel oneindig dankbaar dat je de kans kreeg om het intense rouwproces te volgen dat Van Thuyne zo subliem verwoord.
Beoordelingen
Er zijn geen beoordelingen gevonden.
