Lavant, Christine - Brood moet je zeggen
€ 28,95
Auteur: Christine Lavant
Vertaler: Ria van Hengel
Titel: Brood moet je zeggenTaal: Nederlands
Uitgever: Uitgeverij Vleugels
Afmetingen: x210x140 mm
Gewicht: gram
ISBN: 9789493186910
Jaar: 2023
Bindwijze: Genaaid gebrocheerd
Pagina's: 256
Genre: Fictie, Literatuur
Beschrijving:
Uit de twee prozabundels van de Werke, beide zo’n achthonderd pagina’s, koos Ria van Hengel zes vertellingen die haar het meest aanspraken en die een zo veelzijdig mogelijk beeld geven van Lavant als prozaschrijfster. Opgenomen zijn: Maria Katharina, Cubientje, Het wisselwichtje, Nell, Vriendinnen en Alle liefdes.
De twee sterk autobiografische verhalen, Het kind en Aantekeningen uit het gesticht, zijn niet opgenomen omdat ze al eerder als zelfstandige uitgaven bij Vleugels zijn verschenen.
De Oostenrijkse Christine Lavant (1915-1973) werd geboren als Christl Thonhauser in Wolfsberg in het Lavantdal. Ze was het negende kind van een arme mijnwerkersfamilie die op één kamer woonde. De naam van het dal werd later haar pseudoniem.
De pasgeborene leed aan scrofulose aan borst, nek en gezicht en werd bijna blind. Na haar derde kreeg ze bovendien regelmatig longontsteking en vonden artsen haar ‘niet-levensvatbaar’. Tijdens een van de ziekenhuisopnames merkte de hoofdarts Lavants literaire interesse op en gaf haar een editie van de werken van Rilke, die ze te voet (60 km) mee naar huis nam.
Omdat de weg naar de middelbare school te lang was voor de zwakke Lavant moest zij bij haar ouders blijven waar ze zich bezig hield met schilderen, schrijven, lezen en handwerken. Een langdurige middenoorontsteking veroorzaakte een eenzijdige gehoorbeschadiging.
Begin jaren dertig kreeg ze een zware depressie, maar ze bleef schrijven en bood haar eerste roman aan aan een uitgeverij in Graz. Het manuscript werd verworpen waarna Lavant al haar geschriften vernietigde en haar toevlucht nam in een sanatorium.
Na de Tweede Wereldoorlog begon Lavant opnieuw lyrische poëzie te schrijven, die enige aandacht kreeg binnen de Oostenrijkse literaire scène. Een eerste bundel werd uitgebracht door een uitgever uit Stuttgart die haar aanspoorde om ook proza te schrijven. In datzelfde jaar (1948) kwam de novelle Das Kind (Het kind) uit.
Haar doorbraak kwam na een lezing tijdens de Kulturtage in 1950 in Sankt Veit. Daar leerde ze ook de schilder Werner Berg kennen, met wie ze een belangrijke vriendschap ontplooide. In de volgende jaren werden verschillende titels uitgegeven. Via componist Gerhard Lampersberg kwam ze ook in contact met de Wiener Gruppe.
Na het overlijden van haar man in 1964 raakte Christine Lavant psychisch belast en koos ze voor een verblijf in een ziekenhuis in Klagenfurt, waar ze kennis maakte met Otto Scrinzi, die er arts was. Hij werd een geëngageerde begunstiger van haar. In 1966 werd haar o.a. door hem een flat in Klagenfurt aangeboden. In de hoogbouw en de stedelijke omgeving bleef ze zich echter vreemd voelen. In 1968 keerde ze naar Wolfsberg terug. Christine Lavant overleed in 1973 door een beroerte in het ziekenhuis te Wolfsberg.
In 1970 werd Lavant de Großer Österreichischer Staatspreis für Literatur toegekend. (bron Uitgeverij Vleugels)
De pasgeborene leed aan scrofulose aan borst, nek en gezicht en werd bijna blind. Na haar derde kreeg ze bovendien regelmatig longontsteking en vonden artsen haar ‘niet-levensvatbaar’. Tijdens een van de ziekenhuisopnames merkte de hoofdarts Lavants literaire interesse op en gaf haar een editie van de werken van Rilke, die ze te voet (60 km) mee naar huis nam.
Omdat de weg naar de middelbare school te lang was voor de zwakke Lavant moest zij bij haar ouders blijven waar ze zich bezig hield met schilderen, schrijven, lezen en handwerken. Een langdurige middenoorontsteking veroorzaakte een eenzijdige gehoorbeschadiging.
Begin jaren dertig kreeg ze een zware depressie, maar ze bleef schrijven en bood haar eerste roman aan aan een uitgeverij in Graz. Het manuscript werd verworpen waarna Lavant al haar geschriften vernietigde en haar toevlucht nam in een sanatorium.
Na de Tweede Wereldoorlog begon Lavant opnieuw lyrische poëzie te schrijven, die enige aandacht kreeg binnen de Oostenrijkse literaire scène. Een eerste bundel werd uitgebracht door een uitgever uit Stuttgart die haar aanspoorde om ook proza te schrijven. In datzelfde jaar (1948) kwam de novelle Das Kind (Het kind) uit.
Haar doorbraak kwam na een lezing tijdens de Kulturtage in 1950 in Sankt Veit. Daar leerde ze ook de schilder Werner Berg kennen, met wie ze een belangrijke vriendschap ontplooide. In de volgende jaren werden verschillende titels uitgegeven. Via componist Gerhard Lampersberg kwam ze ook in contact met de Wiener Gruppe.
Na het overlijden van haar man in 1964 raakte Christine Lavant psychisch belast en koos ze voor een verblijf in een ziekenhuis in Klagenfurt, waar ze kennis maakte met Otto Scrinzi, die er arts was. Hij werd een geëngageerde begunstiger van haar. In 1966 werd haar o.a. door hem een flat in Klagenfurt aangeboden. In de hoogbouw en de stedelijke omgeving bleef ze zich echter vreemd voelen. In 1968 keerde ze naar Wolfsberg terug. Christine Lavant overleed in 1973 door een beroerte in het ziekenhuis te Wolfsberg.
In 1970 werd Lavant de Großer Österreichischer Staatspreis für Literatur toegekend. (bron Uitgeverij Vleugels)
